Hep ben, hep ben, hep ben !..
Beni anlatmak isteyen ben.
Kim benim içimdeki ben ?
Kime kimlere anlatmışım yıllarca ben
Ağlıyorum fakat şimdi ben.
Ağlara takılan bir balık misali çırpınıyorum.
Ikınıyorum.
Dağlanmış yüreğimle
Kanatlanıyorum ben.
Yükseklerde sendeliyorum.
Tökezliyorum, aksıyorum
Ve düşüyorum
GÜMM..bürdet şimdi toprakları,
Tozu yaksın insanları.
Acımak yok diyor atardamarları.
Ve saatim tekliyor.
Nafile,
Ölüm sesleniyor.
Belki dinler kulakları.
Ama ya duyarsa ?
hayatım sen dediklerime kulak asma, doğru yoldasın, içini çürütmesine izin vermeden dök içini..
YanıtlaSiliyi miyiz?
şekilli miyiz?
kuyruğumuz dik mi?
gerisi önemli değil..
alkışlıyor ve tebrik ediyorum seni..
İçim dışım sizsiniz benim..
YanıtlaSilDoğum sancısı gibi... Hem doğuran, hem doğan olmak gibi... Bir yandan içini parçalayan acıyla çığlık atmak, bir yandan seni sıkıştıran duvarlar arasında nefes almakta zorlanarak çıkışa ulaşmaya çalışmak gibi... Ama sonunda hep kurtuluş var. Işık var. Derin bir nefes var. Tatlı bir yorgunluk var. Geride bırakmak var. İleriye bakmak var. HAYAT var.
YanıtlaSil