KARANLIK MİSAFİRİM

Beynimde otururken karanlık

Dökülür ağzımdan kelimeler

Küfür ya da şiir ne fark eder?

Sonrası pişmanlık.

Kırılmış yüzler ve siz saygıdeğer parçaları

Aslında hiç üzmek istemediğim.

Soruyorum.

Neden hep

Ben yalnızken

Çalıyorsunuz kapımı?

Ya da neden dostlarımın arasında

Fark edilmiyorsunuz?

Ah bir çözebilsem!

Uçu bucağı olmayan

Merdiveninden

Tırmanabilsem

Sonsuza

Ve belki de bilinmeyene.

Haznende büyüyen

Bunca nedene rağmen

Belki günün birinde

Bir çiçek besler

Seni ve gözlerini

Filizlenir derinliklerinde

Eteklerinde birleşmek üzere

Işığı sızdırır gözlerinden öteye.

Yeşili bilir misin?

Mutluluğu tattırabilir belki sana

Ya da uzaklaştırabilir ölümü;
Siyahtan sonra

Kaldır peçeni ey karanlık !

Aç pencereni de al kuşları içeriye

Ve ayak uydur kanat çırpışlarına

Hiç durmadan

Kimsesizce

Doğanın öpücüğü yetecek

Ebediyetin yaklaşana dek.

HANDE AKAR

5 Ağustos 1997/ ODA